reisangst
Twee weken terug realiseerde ik me dat ik een specefieke reisangst aan het ontwikkelen was,
ik was bang om met de trein naar Amsterdam te gaan omdat ik systematisch wordt gekleineerd
als ik met het openbaarvervoer ga.
Het is dusdanig systematisch dat ik er een aantal regels voor kan beschrijven,
bij elke regel verdubbeld de kans dat ik me gekleineerd voel:
1.grotere hoeveelheid mensen
2, aanwezigheid van kinderen
2.mensen die elkaar kennen
3.mensen die familiebanden hebben
4. mannen
5. 50+
6. of ze zelf kinderen hebben
7. alcohol
de reden voor veel van deze punten is een vorm van groepsdruk,
niet alleen ligt er groepsdruk op het netjes gedragen
maar in het geval van bekenden en vooral kinderen
voelen mensen zich verplicht om te laten zien
hoe je je hoort te gedragen in hun beleving.
Ze zijn zo bezig met het anderen laten zien
dat zij wel goede mensen zijn dat ze niet meer naar de situatie kijken
of om kunnen gaan met verandering in de situatie ten opzichte van hun verwachtingspatroon.
Vooral alcohol versterkt dit gedrag.
Ik zal even het verwachtingspatroon uitschrijven
dat ik denk dat mensen hebben als ze me willen helpen
(in zwart de situatie, in groen hoe zij t waarschijnlijk verwachten,
in rood mijn realiteit,
als ik op het perron achter mensen zit te wachten tot ze zijn ingestapt zodat ik zelf ook kan instappen;
hé die man zit in een rolstoel en er is niemand bij om hem te helpen,
waarom doet niemand iets, ik zal even hulp aanbieden.
Waarop ik reageer oh ja graag kan je even de stoel erin tillen terwijl ik de trein instap
Vervolgens sla ik beleefd de hulp af en gaan ze door met instappen.
Zodra ik bijna erin kan sta ik op en loop met de rolstoel achter me naar de deur.
Als het druk is staan er nog steeds mensen te wachten terwijl ik de rolstoel achter me aan tot de deur rol en instap.
Zodra ik binnen ben en me omdraai staan daar een aantal mensen me verwachtingsvol aan te kijken;
wie zal hij om hulp gaan vragen, tot iemand de stilte verbreekt en me nogmaals hulp aanbiedt,
ik dat accepteer en hem de stoel de trein in laat zetten
vaak is dit iemand die vlakbij stond terwijl ik de eerste keer hulp aangeboden kreeg en sla ik dit nogmaals af.
Terwijl ik voorover buig om mijn stoel naar binnen te trekken buigt er ook iemand naar mijn stoel toe om me te helpen,
ik zeg scherp NEE blijf van mijn stoel af.
ik doe niks hij pakt m beet en zet de stoel voor me in de trein,
ik bedank m voor de ondersteuning. In deze situatie heb ik echte indringing
in mijn persoonlijke ruimte op een afstand kunnen houden maar vaak gaat het anders,
zoals zaterdag avond, het was 10 uur 's avonds,
ik was op weg van Almere poort waar de European Juggling Convention was naar huis,
ik was in Hilversum uitgestapt zodat ik het laatste deel met de sneltrein kon
in plaats van alleen maar stoptreinen te gebruiken,
Het was rustig op het perron dus ik was minder allert op opdringerige mensen
en de overstap in Weesp was ook goed gegaan omdat het rustig was.
Toen de trein stopte bleek de het eerste balkon vol,
dus reed ik door op zoek naar het rolstoel of fietsers balkon.
Uit de fietsers kwam net een fiets en zag ik dat het flink vol stond,
ik reed dus door op zoek naar een rolstoel plek.
Het volgende balkon had de passieve rolstoeler op de deur staan dus daar ging ik op af.
Daar was het half druk maar in dit type trein is de rolstoel plek in de coupe
plus het is de optimale plek voor mij waar ik mensen kan vragen ruimte te maken.
Bij de ingang stond een jongen muziek te luisteren,
ik stond op, zette de stoel bij de deur
en stapte op hem af en vroeg hem aan de kant te gaan
omdat ik mijn rolstoel erin wilde zetten,
hij keek mij blanco aan waarna ik het in het Engels herhaalde
en hij aanstalte begon te maken om aan de kant te gaan.
Ik draaide me tereug naar de deur waar twee dames met een domme glimlach
en mijn rolstoel in handen me de stoel aanbiedden,
ik zat nog in stress modus omdat ik 3 ingangen voorbij was gereden
en deze jongen me nog meer tijd had gekost,
ik was bang dat de trein zou gaan rijden, dus mijn lontje was nogal kort;
'blijf met je poten van mijn stoel af' zij: 'maar ik wil alleen maar helpen'
ik: 'zet verdomme mijn stoel neer', waarop de ander de stoel losliet
maar de eerste me nogmaals de stoel aanbood op kniehoogte
(ik kan m niet van daaruit pakken,
ik kan m alleen vanaf de grond m de trap oprijden,
ik kan me niet in balans houden dus ik durf m niet aan te nemen)
de tweede zei zachtjes; 'laat m maar los'
zij: maar ik bedoel het goed, dit is de eerste keer dat ik dit doe'
ik: Kan me niet interesseren blijf met je poten van mijn spullen af
of vraag het tenminste voordat je handelt!' Waarop ze m eindelijk losliet
en ik m in een soepele beweging naar binnen kon trekken,
de deur naar de coupe kon openen en m daar half in t gangpad kon zetten,
een vrouw die op het klapstoeltje op de rolstoel plek zat
bood nog aan om op te staan maar ik was ondertussen
al op een normale plek gaan zitten
en vertelde haar dat het bij de deur
naar de andere wagon ook vol stond
dat er dus weinig mensen door de trein zouden lopen.
Er was een vreemde sfeer in de trein,
eerst in de trein van weesp naar Hilversum
gedroegen mensen zich al iets jovialer
maar niet uitzonderlijk, wel was iedereen
een beetje feestelijk gekleed zoals op het Amersfoortse smartlappen festival.
Het incident op het perron in hilversum
was dus bijna volledig te wijten aan puntje 7 alcohol,
en waarschijnlijk ook het eerste punt,de hoeveelheid mensen
ondanks dat ze niet op het perron stonden. Ik neem aan dat het zaterdag
de kanaal parade was in Amsterdam waardoor “volwassenen”ineens een excuus hebben
om te veel te drinken. Wederom zal ik in kleur aangeven wat ik denk dat er in hen omging
om zo aan te geven hoe de posities in de dramadriehoek verspringen.
Tot het moment dat dezer twee dames me in de slachtoffer rol drukte door te handelen naar hun aanname dat ik een slachtoffer was ik neutraal. Toen ik ze erop wees dat ik niet als slachtoffer wens behandeld te worden gleed ik in de rol van aggressor de ene stapte uit de driehoek en ging de ander in de slachtoffer rol zitten. Gelukkig was de enige omstander het met me eens dat het wat onbeschoft is om te handelen zonder te vragen, vaak kijken omstanders me verontwaardigd aan alsof ik de slechterik van het verhaal ben.
Ik reed op het perron op zoek naar een goede plek om in te stappen.
Zij zagen me rijden (en vonden het waarschijnlijk vreemd dat ik alleen was, als ik bij het infopunt om reisinformatie vraag krijg ik bijna altijd de irrelevante vraag of ik alleen ben en of ik hulp nodig heb. (Dit maakt mij ook pissig (DOE verdomme je werk en geef reis informatie) ik vraag je letterlijk om de hulp die ik nodig heb en waar jij voor bent om te verlenen, als ik iets anders nodig had zou ik dat wel vragen of jou helemaal niks vragen want ik moet ergens anders zijn als ik assiastentie nodig heb, laatst ook weer in Amersfoort die vrouw heb ik erop gewezen dat het belwedigend is om aan te nemen dat ik niks zelf kan. en uit mijn rolstoel opstaan