pleinvrees
Ik heb een probleem, ik begin pleinvrees te ontwikkelen,
gelukkig is het nu nog heel specefiek, ik ontwijk vooral drukke stations
en alleen als ik in mijn rolstoel zit, lopend heb ik nergens last van
helaas kan ik niet met mijn driewielfiets met de trein
dus moet ik wel mijn stoel meenemen als ik verder dan 200 meter bij het station vandaan moet zijn.
Het klinkt waarschijnlijk vreemd
dat ik alleen angstig ben voor grote groepen mensn
als ik in mijn rolstoel zit, ik verwacht
dat sommigen van jullie zullen denken
dat het komt omdat je veel lager zit in een rolstoel
er hoeven maar 10 mensen om me heen te staan
en ik kan alleen nog maar naar boven kijken
en ik kan ook niet eenvoudig langs ze heen glippen
dus ik zit echt opgesloten als ik in mijn rolstoel op een drukke plaats ben.
MAAR ik heb helemaal geen weerstand tegen in een menigte zitten in mijn rolstoel,
ik ben 1.9m en ik kan korte perioden staan
dus als ik wil weten wat er verderop gebeurd
kan ik ook even opstaan.
Ik kan nog steeds niet makkelijk door de menigte heen komen
maar dat weet je van te voren
en ik vind het altijd wel geinig om op mijn gemakje naar mensen te kijken.
Ik voel vooral weerstand tegen met de trein naar Amsterdam gaan,
de hal en gangen vormen geen probleem, het word voor mij pas vervelend op het perron
en daar is het meestal de rustigste plek van het station.
Ik vrees ook niet mensen die rondlopen,ik ben bang voor mensen die met mij mee reizen.
Ik zal even uitleggen hoe dat zit:
Ik gebruik een rolstoel omdat ik maximaal 500 meter kan lopen daarna gaat het meer pijn doen,
ik heb een halfzijdige verlamming dus kan maar 1 arm en 1 been gebruiken, dat is niet echt een probleem want ik heb goede hulpmiddelen,
de pijn beperkt me veel meer. Nou lijkt het dat ik geen probleem heb,
en dat zou ook kloppen als de mensen die met mij mee reizen me in mijn waarde zouden laten
en mij lopend hetzelfde zouden behandelen als zittend,
toen ik nog niet zoveel pijn had reisde ik altijd met een wandelstok met het openbaar vervoer.
Nooit gebeurde het dat ik op de trein stond te wachten en er een random persoon me vroeg of ik hulp nodig had,
of waar ik heen ging. als ik met de stok ben, af en toe wordt me een arm aangeboden maar die sla ik af
omdat ik het liever volledig zelf doe dan met de hulp van iemand die niet weet wat die doet en waarvan ik ook niet weet wat hij gaat doen.
Maar om de een of andere reden is het voor mensen heel anders als ik in mijn rolstoel op de trein zit te wachten.
Terwijl we met 20 man op de trein wachten ben ik de enige die wordt aangesproken of ik hulp nodig heb,
dat is niet het geval dus dat sla ik beleefd af, tot dusver geen reden om drukke perrons te vermijden.
Maar bij het instappen gaat het soms mis, ik heb een redelijk lichte stoel die ik eenvoudig de trein in kan tillen
maar ik moet wel eerst de trein instappen, dus ik zet de stoel op het perron klaar,
stap in, draai me om en trek de stoel erin, af en toe is de persoon
wiens hulp ik al beleefd heb afgeslagen vergeten dat ik geen hulp wil
en staat met mijn rolstoel in zijn handen klaar om m aan te geven,
dat is vervelend want ik kan m niet aannemen
en ik heb al meerdere keren schade gehad omdat mensen m verkeerd optillen.
Dat diegene me ongevraagd zijn hulp opdringt is natuurlijk vervelend
want ik kan het beter zonder hulp en ik het is altijd kleinerend als ik geholpen wordt.
Elke keer dat iemand mij helpt voel ik me gekleineerd,
daar komt nog bovenop dat degene die me helpt trots is dat hij me heeft kunnen helpen
en loopt weg met een goed gevoel. Ik loop weg met een slecht gevoel
en de slechterik loopt weg met een goed gevoel, en dan nu het absurde;
als ik hem (het zijn vaker mannen90% gok ik) erop aanspreek ben ik opeens de slechterik
omdat hij het alleen maar goed bedoeld,
een tijd lang kon ik hier wel tegen, in die tijd dacht ik nog hulp nodig te hebben
omdat ik het zelf nog niet geprobeerd had en daar de kans ook niet toe had gehad.
MAAR nu komt het probleem: sociale druk,
ik heb gemerkt dat hoe meer mensen er op het perron zijn hoe groter de kans dat me hulp wordt aangeboden
en ik na het afwijzen alsnog door iemand anders hulp aangeboden krijg
of door iemand abnders “geholpen” wordt.
Het gebeurd zo vaak dat ik een redelijk aantal omstandigheden heb gesignaleerd
die invloed hebben: Mensen willen anderen laten zien dat zij wel sociaal zijn,
dus als er meer mensen zijn is er een grotere kans dat ik word gekleineerd.
Als mensen elkaar kennen wordt de kans groter,
als de mensen familie zijn wordt t nog erger,
als er kinderen bij zijn heb je het toppunt van normale mensen die niet normaal reageren.
Een andere reden dat ik angsatig ben voor Amsterdam is omdat mensen altijd alcohol drinken in Amsterdam
en op de terug weg in verschillende mate beschonken ziijn,
het nadeel daarvan is dat ze ontremd zijn en eerder toeschieten om te helpen
terwijl ze vergeten dat ik dat niet wil. Vaak zijn ze dan ook nog in een groepje
en willen mannen niet voor elkaar onder doen en laten zien dat ze sterk genoeg zijn om mijn rokstoel erin te zetten.
Men is er ook van overtuigd dat alle rolstoelen zwaar zijn
en zijn altijd gverbaasd hoe licht mijn stoel is, terwijl ik een middenklasser heb,
het kan nog veel lichter.
Als ik naar Amsterdam ga heb ik gemiddeld 5 keer per trein dat ik gekleineerd wordt
eerst is er de mogelijkheid op het perron, vervolgens bij het instappen,
dan in de trein en uitstappen ontkom ik er zelden aan.
Daarnaast heb ik op straat minimaal 1 keer per dag dat ik gekleineerd word,
dat is natuurlijk vervelend maar te overzien, helaas ben ik verleden jaar veel in Amstrerdam geweest
en met 2 keer per week naar Amsterdam zat ik dus op minimaal 20 keer per week gekleineerd worden,
beledigd en als ik er wat van zeg ben ik de slechterik. Hier heb ik eerder over geschreven,
hoe redders bijna direct in de slachtoffer of aggressor rol stappen
zodra ik ze erop wijs dat ze verkeerd handelen. Nooit gelijk of excuses krijgen vreet veel energie,
dan zijn er nog veel mensen die hen verdedigen omdat ze het goed bedoelen.
Gelukkig steunden de mensen van de univeersity of colour me wel
anders was ik al lang gestopt met mijn kruistocht tegen validisme.
PS. Vergeet ik nog te zeggen dat het extra kleinerend is om geholpen te worden tegen mijn wil
omdat ze niet alleen benadrukken dat ze denken dat ik het niet zelf kan
maar ze ook mijn antwoord negeren en me mijn zelfbeschikking afnemen,
alsof ik niet handelingsbekwaam ben.
PPS. Ohja ik zwets maar een eind weg, de reden dat ik dus lange tijd niet in Amsterdam ben geweest
is dat ik deze vervelende situaties probeer te vermijden dat lukt heel goed
als je gewoon niet met intercities reist
maar dit kan een begin van een angststoornis zijn
en ik wil niet naast mijn fysieke beperking
en de beperking die me wordt opgelegd door mensen die beweren dat ik minder kan
omdat ik een beperking heb. Ik mezelf nog extra beperk door een angststoornis te ontwikkelen.
Morgen ga ik voor t eerst in 2 maanden weer naar Amsterdam, is het plan, maar nu twijfel ik of ik wel durf ,
misschien eerst de afspraak met de therapeut afwachten
in 2018 wacht ik nog steeds op behandeling van de angst
omdat ik een Canta heb gekicht ben ik nu minder afhankelijk van het openbaar vervoer
Maar naar Amsterdam gaan kost 3 uur via de fietspaden