goed bedoeld

Ik ben zeer ontevreden over Groot Klimmendaal, ik denk dat dit komt doordat
ik teveel betutteld ben en er niet genoeg naar mij is geluisterd, tevens had ik misschien een te mooi beeld van Brain Integration waarbij mij geleerd zou worden om zelfstandig te leven. Ik heb niks gemerkt van de Brain Integration, zelfs zo erg dat ik het gevoel heb dat ik zelfstandiger was en meer zelf moest doen op de Hoogstraat waar ik mijn primaire revalidatie had dan op Groot Klimmendaal. Aan t eind van de Hoogstraat moest ik in het restaurant ontbijten en daarvoor eerst mijn pillen vragen aan de verpleging en dan in het restaurant zelf mijn servies brood en beleg pakken, terwijl aan t eind van Klimmendaal mocht ik nog steeds niet voor mijn eigen broodmaaltijden zorgen terwijl ik meerdere keren heb aangegeven dat ik dat wel graag zou willen proberen. Dat mocht niet omdat mijn dag al te vol zou zijn, het ergste vind ik dat ik het niet eens heb mogen proberen. Ik heb het gevoel dat de begeleiding overdreven bang is om de patiënt fouten te laten maken en dat ten koste van alles proberen te voorkomen, terwijl ik denk dat fouten maken belangrijk is om van te kunnen leren. En zo kom ik bij een ander punt, het schijnt dat ik de vrijheid heb gehad om fouten te maken, ik kan me daar niks van herinneren omdat ik denk dat de begeleiding een andere omschrijving van een fout heeft, voor mij gaat het pas fout als het niet meer te herstellen is, of als het gevaarlijk is, terwijl ik t idee heb dat de begeleiding iets als fout ziet als het niet goed gaat. Daardoor heb ik nooit van mijn “fouten”geleerd, simpel omdat het in mijn ogen goed ging, zoals het vergeten van de broccoli in de maaltijd doordat ik niet goed op de planning had gekeken, maar voordat ik ging eten zag ik dat ik geen broccoli had dus heb die alsnog gekookt, dat is dan wel minder efficiënt, maar in mijn ogen niet fout aangezien het resultaat gewoon met broccoli was, het was op een minder efficiënte manier, maar dat is niet erg na het eten kan ik gewoon gaan rusten. Achteraf blijkt dat de begeleiding op groot Klimmendaal me behandeld heeft
als een handelingsonbekwaam persoon, ik kreeg geen zelfbeschikking en mocht daardoor niet met de bus naar het centrum. Het excuus was dat ik geen Ov-training had gehad. Toen ik na 3 maanden eindelijk die OV”training”kreeg van de ergotherapeut, had ik het gevoel dat zij er meer van heeft geleerd dan ik en daar heb ik 2 maanden op moeten wachten! Vandaar dat het me op een dag teveel werd, en ik met de rolstoel naar buiten ben gerold om af te koelen. Iik was zo boos dat ik pas bij de Lidl genoeg was afgekoeld om helder te denken, ik had toen geen zin om weer naar boven te rollen en wilde de Valys bellen om me te brengen. Maar toen bedacht ik me dat ik al 3 maanden naar de stripwinkel in het centrum van Arnhem wilde gaan en ik nu toch op de helft was en net zo goed van daaruit de Valys terug kon pakken. Ik ben dus door gerold naar de bibliotheek waar de stripwinkel tegenover zat toen ik 5 jaar terug in Arnhem op school zat, en gelukkig zat die er nog. Dus ik heb wat stripboeken gekocht en heb de Valys gebeld om me terug naar Klimmendaal te brengen. Toen ik de taxi zat te bellen hadden ze op de groep ondertussen door dat ik weg was, en belden ze me op om te vragen waar ik was. Ik kon ze toen vertellen dat ik de taxi al had geregeld en dat ik te laat voor het eten terug zou zijn. Als ik nou de ruimte had gekregen om eerder met de bus te gaan, had ik niet stiekem erheen hoeven gaan. Gelukkig had de begeleiding wel door dat ik adequaat reageerde op de omstandigheden en zelf met een oplossing kon komen. De keer daarna dat ik dus naar t centrum wou, konden ze me niet zomaar laten gaan, om juridische redenen moest ik een briefje schrijven met mijn plan en het ondertekenen dat het mijn eigen idee en verantwoording was, had dat niet veel eerder gekund? Dat had me veel boze/ongelukkige momenten gescheeld. Toen ik al uit Klimmendaal weg was en in Rheden zat, hoorde ik van een andere revalidant die ook in Utrecht had gezeten dat hij het hier(in Klimmendaal) juist veel beter vond omdat hij hier wel gewoon naar de stad mag, mijn vraag is dan ook waarom hij wel en ik niet? Rondom die tijd was ik een artikel tegen gekomen over zelfbeschikking, waar ik uit op kon maken dat Klimmendaal geen vertrouwen in mijn probleem oplossend vermogen had en me dus maar opgesloten op het terrein hield en me geen nieuwe verantwoordelijkheden durfde te geven zoals mijn eigen broodmaaltijd verzorgen. Groot Klimmendaal heeft me al in juni klinisch opgenomen terwijl het bekend was dat ik nog lang niet kon beginnen bij de arbeidsrevalidatie, mijn omgeving zegt wel dat ik enorm vooruit ben gegaan op Klimmendaal, maar ik denk dat ik dezelfde vooruitgang gehad zou hebben op de Hoogstraat, waar ik veel meer zelfbeschikking had en me gewoon prettiger voelde, mijn inziens is de grote psychologische vooruitgang vooral gekomen omdat het tijd nodig had om te bezinken, die vooruitgang zou ik ook in de Hoogstraat of thuis gehad hebben. Ik had zelfs neem beetje het idee dat de Arbeidsrevalidatie werd gebruikt als lokkertje om revalidanten naar Klimmendaal te lokken. Want er kon wel vergoeding van de verzekering gevraagd worden zonder dat er vooruitgang hoefde te zijn. Ik ben naar Klimmendaal gekomen om zelfstandig te worden en arbeidsrevalidatie te volgen, ondertussen heb ik een half jaar opgesloten gezeten op het terrein van Klimmendaal terwijl ik aan alle kanten werd afgeremd. Als jullie meer naar me hadden geluisterd had ik me niet zoveel tegen jullie hoeven verzetten, want jullie zeiden wel dat ik me niet zo moest verzetten, maar jullie bleven aanleiding geven tot het verzet, terwijl ik regelmatig heb aangegeven hoe het beter zou gaan voor mij. Daar is nooit wat mee gedaan, nu ik in Rheden in begeleid wonen zit, mocht ik meteen de 2e dag al voor mijn eigen broodmaaltijd zorgen, en dit gaat ook goed, waarom heb ik t dan niet op Klimmendaal gemogen, daar kon ik ook mijn boodschappen doen in de Troefmarkt? En ik zat dan wel in de verwerkingsgroepen en flashback enzo, maar ik had vaak het idee dat ik verder was in de verwerking dan de begeleiding, doordat de begeleiding zo paniekerig reageert op woorden zoals invalide of gehandicapt. Hoe moet ik dan accepteren dat ik minder kan, dat ik licht geestelijk en lichamelijk invalide en dus gehandicapt ben als je elke keer als je het woord gehandicapt gebruikt boze blikken op je af krijgt alsof je aan het schelden bent, en 2 tellen later zeggen die mensen dat ik moet accepteren dat het nu anders is. Dat wist ik ook wel, ik ben gehandicapt en ik leer er mee omgaan, als de begeleiding nou wat minder spastisch op dat woord reageerde zou het heel wat makkelijker gaan. Ik begrijp ook wel dat zij bij gehandicapt denken aan een persoon in een elektrische rolstoel die niet kan praten en meervoudig zwaar gehandicapt is, maar daarom zat ik eraan te denken om een shirt te maken met de tekst gehandicapt:pers. Met een belemmering en dan op de achterkant: de omgeving is de grootste belemmering! Want zo voelt t voor mij, ik mag dingen niet proberen omdat de omgeving bang is dat het niet lukt, terwijl t voor mij geen probleem is als iets niet lukt, dat is voor mij alleen maar reden om hulp te vragen zodat t volgende keer wel lukt. Een ander punt waar ik zeer ontevreden over ben is het feit dat ik zelden de ruimte kreeg om hulp te kunnen vragen, ik vind het helemaal niet erg om hulp te krijgen als ik erom vraag, of als het wordt aangeboden. Waar ik wel helemaal kriegel van werd is dat dingen voor me gedaan werden zonder te vragen, waardoor ik niet kon aangeven dat ik het zelf eerst wilde proberen, Ik zat op Klimmendaal om zelfstandig te worden, maar zo was er een keer dat ik te laat was opgestaan waardoor ik in de knoei zou komen met het ontbijt, kom ik de douche uit staat er een bordje gesmeerde boterhamen klaar! Heel aardig natuurlijk, maar ik word er niet zelfstandiger door, en je gaat t ook niet weigeren als t voor je klaarstaat, terwijl als ze t me gevraagd hadden had ik het kunnen afslaan en zelf oplossen door 2 droge boterhamen te eten om mijn pillen mee in te nemen, en zo’n flesje bijvoeding meenemen voor als ik trek zou krijgen, maar door t klaar te zetten wordt de kans om zelf een oplossing te zoeken me ontnomen. Ik heb daarna ook regelmatig aangegeven dat ze dat niet op die manier moeten doen en als ze me de ruimte geven ik er wel om zal vragen Kort samengevat heb ik het gevoel dat jullie me als 12 jarige hebben behandeld, iemand die niet voor zichzelf kan opkomen of voor zichzelf kan zorgen, uit het artikel over zelfbeschikking gaat het ook over zelfbeschikking bij verstandelijk gehandicapten, als ze die al zelfbeschikking kunnen geven dan zou ik t ook wel moeten kunnen krijgen of op proef. In de bijlage zit het document over zelfbeschikking, met een belangrijke tabel die weergeeft wat t probleem van Klimmendaal is,tabel 5.1 deelt de mensen in naar progressiviteit. Klmimendaal is erg conservatief, het probeert te behouden, terwijl ik er zat om dingen te leren en te groeien, hierdoor wilde ik steeds meer en bleven jullie me maar afremmen. Als voorbeeld, bij fysio had ik als smart doel om mijn loopafstand in 6 weken dusdanig te vergroten dat ik naar de troefmarkt zou kunnen lopen, maar elke keer als mijn been vermoeid begon te worden begon mijn been te trillen en moest ik stoppen van de therapeut, terwijl je juist dan aan t trainen bent, als je altijd ver onder je grens blijft, behoud je je niveau alleen maar, en dat was niet het doel, de trilling van mijn been was ook zo zwak dat het niet voor onbalans zorgde.