goed bedoeld
verdomme door “behulpzame” egocentrische mensen heb ik nu geen zin om met de trein naar Amsterdam te gaan.
Ik dacht dat het een probleem was die vooral in mijn hoofd zit
maar blijkbaar hebben meer mensen in een rolstoel last van opdringerige goed-bedoelende mensen.
Ik ben weer een paar keer naar Amsterdam geweest en elke keer krijg ik zoveel opdringerige mensen
die denken dat zij de enigen zijn die mij willen helpen. Dat gewoon beleefd wegwuiven niet genoeg is.
Ik moet met klem en enigszins bozig nee zeggen voordat ze me met rust laten.
Vorige week kwam het weer tot een uitbarsting omdat een conducteur echt een plaat voor zijn kop had.
Ik wilde in de sneltrein naar Amsterdam stappen, ik zat te wachten tot de mensen voor me waren ingestapt.
Iemand vraagt me of ik hulp nodig heb omdat hij me wel wil helpen(dat is het belangrijke detail,
mensen weten op de een of andere manier elke keer er een draai aan te geven
waardoor het klinkt alsof zij wel sociaal zijn. Alsof ik niet zelf om hulp kan vragen
en als ik dat zou doen niemand me zou willen helpen.
Ik moet blij zijn dat er iemand is die hulp aanbiedt),
ik zeg hem dat het niet nodig is en pak mijn tas van mijn stoel en sta op.
De vrouw voor me is echt traag en draait zich nog een keer om om OOK hulp aan te bieden.
Ik antwoord met de wedervraag heeft u hulp nodig? Daar krijg ik geen antwoord op
dus ik loop snel door naar de volgende deur 2 meter verderop.
Het is een oudere trein met een smallere ingang
dus ik zet per ongeluk de stoel iets te ver op het perron
met de leuning in de richting van de ingang terwijl ik naar binnen stap.
Ik weet dat ik zo iets verder naar buiten moet leunen
of iemand moet vragen om de stoel een duwtje te geven.
Maar daar krijg ik de kans natuurlijk niet voor
want als ik me omdraai staat daar een trots grijnzende conducteur
met mijn rolstoel in zijn handen, heeft hij niet doorgehad
dat ik al twee keer hulp heb afgewezen en
zou hij nooit van zijn ouders hebben meegekregen
dat je niet aan andermans spullen komt zonder het eerst te vragen?
En dan ligt het mijn rolstoel nog wat gevoeliger,
zonder dat ding kan ik het station niet eens uitkomen,
ik heb naar vergelijkingen gezocht,
zoiets als je laptop waarop een week nog niet opgeslagen werk zit open op tafel zetten,
omdraaien en zien dat iemand hem aanreikt
terwijl zijn vinger op de uitknop rust. Of als je op vakantie bent
en de tas waar al je reisdocumenten portemonnee enzo inzitten wordt uit je hand gegrist
terwijl je met een grote tas in je andere hand de trein probeert in te stappen.
Je schrikt je rot en als je omkijkt staat daar iemand trots te grijnzen
in afwachting op het bedankje voor de goede daad.
Ik hoop dat jullie mijn zenuwachtige angst (anxiety)
een beetje kunnen begrijpen en dit gebeurd dus zeer regelmatig.
De dag ervoor was ik gewoon boos geworden maar heb me in kunnen houden.
Deze man had minder geluk, ik schreeuwde tegen hem:
Zet verdomme mijn rolstoel neer Freak en nog wat meer woorden,
ik was pissig ik weet niet wat ik gezegd heb.
Waarna hij de rolstoel neerzette en ik m de trein in kon trekken.
Ik heb m op het balkon op de rem gezet en ben in de coupe gaan zitten.
Ik heb eerst mijn ergste frustratie van me afgeschreven in een sms bericht,
waarna ik me schuldig begon te voelen over mijn reactie,
ik had besloten dat ik die conducteur wilde spreken
om hem uit te leggen waarom ik zo heftig reageerde.
Even later kwamen ze mijn kaartje controleren
en heb ik hen gevraagd of ik in contact kan komen met de conducteur in Amersfoort
om hem mijn kant van het verhaal te vertellen.
De conducteur gaf een voorbeeld van een man zonder benen
die ook zonder probleem de trein in en uit kan komen.
Op deze manier hebben we tenminste de mensen in de coupe geïnformeerd
dat mensen met een beperking niet per definitie hulpbehoevend zijn
en als ze hulp nodig hebben dat wel aan kunnen geven.
De conducteur vertelde hoe ik de klantenservice kon bereiken
en dat ik moest zeggen op welk moment mijn trein vertrok
zodat ze die conducteur in Amersfoort er op aan kunnen spreken.
Toen ik op het balkon zat te wachten tot ik iemand aan de lijn kreeg
kwamen ze nog terug met een kaartje met een 030 nummer
dat is heel wat goedkoper voor mobiele bellers dan het officiële servicenummer.
Uiteindelijk ben ik vergeten een afspraak te maken met die conducteur
maar ze zouden hem er op aanspreken dus het zal wel goed komen.
Over het algemeen zijn het de medepassagiers die me frustreren
omdat het NS personeel richtlijnen heeft waarin staat dat ze moeten wachten
tot de reiziger aangeeft iets te willen alvorens het aan te bieden.
Nou ben ik gisteren niet naar Amsterdam geweest
omdat ik in de twee vorige reizen naar Amsterdam pissig was geworden
en daar geen zin in had. Woensdag moet ik weer
dus ik hoop dat de mensen me met rust laten