april 2016

accepteren

NEE, ik ga niet accepteren dat ik gehandicapt ben,
zolang de definitie van een gehandicapte een minderwaardig persoon is.
Ik heb geen moeite met mijn beperking het is de rest van de wereld die het me moeilijk maakt.
Ik ga niet mijn gevoel van eigenwaarde naar beneden bijstellen
om te voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij
van een persoon met een beperking.
Ik wil best accepteren dat mijn lijf nu anders werkt,
dat het slechter werkt waardoor ik dingen moet laten
maar ik ga niet doen alsof ik daarom zielig ben
en blij ben met alle hulp die me wordt aangeboden.
Want het is al zo vervelend dat ik die beperkingen heb,
dan mag ik blij zijn dat er nog mensen zijn die me willen helpen.
NEE ik ben geen slachtoffer en als jij mij in de hoek drukt
stap ik eruit en stap in de rol van agressor waarmee ik jou in het slachtoffer hoekje prop.
EN nu moet iedereen z'n bek houden over hoe on genuanceerd ik reageer.
Mijn lontje is redelijk lang maar dit stelselmatig kleineren accepteer ik niet.
Dan wordt ik maar gezien als chagrijnige ouwe vent,
want iedereen die me kent weet dat ik het niet waardeer
om in de slachtoffer rol gedrukt te worden.
Helaas zal dat niet mijn frustratie oplossen.
Dus ik blijf lekker doorgaan met mijn gal spuwen
als ik t weer eens zat ben dat mensen zo nodig moeten laten zien
dat zij wel sociaal zijn. Misschien ga ik meer aan hen laten zien
dat ondanks dat ik in een rolstoel zit ik ook een klootzak kan zijn..
nee dat moet ik niet doen. Ik moet mijn plan om kaartjes met uitleg te maken maar eens doorzetten.
In de situatie waar iemand mij hulp op dringt,
is hij de de redder
(in dit artikel staat exact hoe ik me voel als iemand hulp opdringt).
Hij drukt mij in de rol van het slachtoffer die hem dankbaar zal zijn.
MAAR ik voel me geen slachtoffer op het moment dat hij zijn hulp opdring verlies ik alle respect en verander ik in aanklager. Waarmee ik hem in de slachtoffer rol probeer te dwingen,
als die persoon niet accepteed dat hij een verkeerde aanname heeft gedaan
en ik geen slachtoffer ben die op een redder wacht stapt hij in de rol van aanklager
en probeert mij in de hoek van slechterik te duwen: ik doe het helemaal verkeerd,
ik moet blij zijn dat iemand me wil helpen.
Ik heb allerlei tactieken ontwikkeld om de situate te voorkomen,
zoals hulp vragen aan iemand die er aardig uitziet.
Om te voorkomen dat iemand die er niet aardig uitziet
straks een goed gevoel over houdt aan het hulp opdringen
zonder dat zij merkt dat ik er een vervelend gevoel aan over hou.
Hulp vragen terwijl ik het niet nodig heb
geeft me ook geen prettig gevoel
maar dan hoe ik tenminste nog een beetje controle
en wordt ik niet in de slachtoffer rol gedrukt.
De helft van de tijd dat ik hulp vraag is
om ongemakkelijke (voor anderen)
of vervelende (voor mij) momenten te voorkomen.
Conclusie van het verhaal is
neem niet aan dat jij het beter weet
en geef op een neutrale manier aan dat je er bent (en hulp kan bieden als dat nodig is).
Maak oogcontact als de persoon hulp wil is dit een opening om het te vragen,
als de persoon geen hulp wil zal die weer wegkijken.
heb je hulp nodig of zal ik je helpen.
(dan zet je jezelf direct in de rol van de redder en mij in de rol van het slachtoffer,
ik kan daar uitkomen door zelf neutraal te blijven
maar aangezien dit meerdere keren per dag gebeurd
raakt mijn geduld ook op en ga ik soms in de rol van aanklager zitten.
Dat vind ik zelf ook vervelend want het is goedbedoelde onwetendheid
en door negatief te reageren leren ze er niks van. pleinvrees
PS. dit is 2 jaar geleden toen ik het nog niet erkebnde dat ik last had van validisme